انباشته شدن زباله‌‌های پلاستیکی در طبیعت و افزایش میزان آلودگی‌‌های زیست محیطی باعث شده است که علاقه به استفاده از نانوکامپوزیتهای دارای خصوصیت زیستپذیری مانند نانوکامپوزیتهای پلی اتیلن با دانسیته پایین/ پلیمر طبیعی/ بهبود دهنده، که در زمره مواد تجدیدپذیر قرار میگیرند، به صورت روز افزون افزایش یابد. در این میان، نشاسته یک پلیمر طبیعی، تجدیدپذیر و ارزان قیمت است که میتواند به پلی اتیلن اضافه شده و موجبات تشکیل ماده پلیمری سازگار با محیط زیست را فراهم نماید. به عبارت دیگر، نشاسته به خاصیت زیست تخریبپذیری پلی اتیلن کمک شایان توجهی مینماید. ثابت شده است که ترکیب کردن نشاسته و پلی اتیلن (PE) که بدون واسطه شیمیایی و تن‌ها با مخلوط کردن این دو پلیمر با یکدیگر صورت میگیرد، به عنوان یک عامل نرم کننده و روان کننده تا حدودی و در مقادیر اندک از نشاسته، سبب بهبود عملکرد مکانیکی پلی اتیلن و همچنین منجر به محدود کردن کاربرد‌های آن میشود. نشاسته را میتوان در حضور یک نرم کننده (مانند گلیسرول) و در دمای بالا (دما‌های بالاتر از 150 درجه سانتیگراد) برای اصلاح مواد پلاستیکی معمولی و همچنین پراکنده سازی نسبتأ یکنواخت آن در ماتریس پلیمری، بمنظور بهبود خواص مکانیکی بحرانی آن بکار برد. مطالعات زیادی در زمینهی کامپوزیت‌های پلی اتیلن-نشاسته انجام شده است. با این حال، این مواد دارای کشش سطحی نسبتأ بالایی هستند که از ناسازگاری بین PE غیرقطبی و نشاستهی ترموپلاستیک با قطبیت بالا بوجود میآید که در صورت استفاده از مقادیر بالای نشاسته در ترکیب، منتج به خواص مکانیکی ضعیفی خواهد شد. بنابراین، به منظور غلبه بر مسئله ناسازگاری ذاتی پلیمر‌های سنتزی (پلیاتیلن) و پلیمر‌های طبیعی (نشاسته) و به عنوان یک بهبود دهنده در خواص مکانیکی، استفاده از اصلاح کننده‌های سطحی مناسب و مشتمل بر گروههای واکنشگر (به عنوان مثال، پلی اتیلن پیوند زده شده با مالئیک آنیدراد) پیشن‌هاد شده است. به هر حال، بکارگیری این روش بطور کامل بر مشکل ضعف خواص مکانیکی ترکیب غلبه نمیکند. از این رو، دانشمندان به جای سنتز ترکیب این دو پلیمر، به تهیهی کامپوزیت‌هایی از آن‌ها مبادرت کردند. عمده تفاوت بین ترکیب و کامپوزیت، در واکنش شیمیایی صورت گرفته در سیستم میباشد. به نحوی که، در سیستم‌های پلیمری ترکیبی واکنش شیمیایی به وقوع نمیپیوندد و فقط آمیختگی دو (یا چند) فاز جامد پلیمری با یکدیگر صورت میگیرد. حال آنکه، در سیستم‌های کامپوزیتی به سبب حضور گروههای عاملی و یا دیگر مواد واکنشگر موجود در سیستم، فرآیند اختلاط پلیمر‌ها بواسطه واکنش یا واکنش‌های شیمیایی انجام میپذیرد. شایان ذکر است که گنجاندن مقدار کمی از پرکننده‌های نانویی (نظیر نانوذرات اکسید تیتانیوم) در یک ترکیب پلیمری که منجر به تشکیل یک ماده نانوکامپوزیتی میگردد، منتج به بهبود خواص مکانیکی کامپوزیت میشود. ثابت شده است که مراقبت و نظارت بر روند فرآیند واکنش پلیمریزاسیون، به طور قابل توجهی میتواند پراکندگی نانو ذراتی نظیر نانوذرات خاک رس را در زمینه پلیمری تسهیل کند. علاوه بر این، تحقیقاتی عمد‌های بر روی نانوکامپوزیتهای پلی اتیلن با چگالی پایین/ نشاسته / نانوذرات انجام شده است که نتایج آن‌ها بیانگر بهبود قابل توجه و مهم در تمامی ویژگی‌های فیزیکی-شیمیایی، ساختاری و حرارتی نانوکامپوزیت حاصل بوده است. از سوی دیگر، بکارگیری مقدار بهینه نانوذراتی نظیر الیاف کربنی، تیتانیوم اکساید، نانولوله‌های کربنی و غیره پرسشی قابل بحث در زمینه سنتز نانوکامپوزیتهای پلیمری است. به نحوی که افزودن مقدار بهینه از این نانوذرات میتواند منجر به بهبود عملکرد مکانیکی و حرارتی کامپوزیت شود.
